Rozdział 4

Nauczycielka od matmy jest taka monotonna, że mogłaby pracować jako zawodowy usypiacz. Co podrywam głowę do góry i staram się utrzymać otwarte powieki, mój trud idzie na marne, gdyż, iż, ponieważ moja łepetyna znów opada na ławkę a mój umysł odpływa.

Ruda dziewczyna siedząca obok mnie w ławce ma podobny problem. Opiera głowę na dłoni i co chwilę nią potrząsa żeby nie zasnąć, bo gdy tylko nasza wspaniała matematyczka widzi, że ktoś drzemie na jej lekcji automatycznie zaczyna drzeć ryja. Nie to, że chwilę pokrzyczy czy coś, ona naprawdę DRZE RYJA. Gdy pierwszy raz to zobaczyłam, myślałam, że jej szczęka pęknie i proteza wypadnie, a na dodatek ma tak piskliwy głos, że głowa boli. Właśnie dlatego cała klasa to półprzytomne zombie, do których wcale nie dociera wiedza z zakresu „przewspaniałej królowej nauk”. Nie, prawie cała klasa. Taki skrzydlak na przykład, siedzi sobie w ostatniej wolnej ławce i śpi sobie w najlepsze opierając głowę na swojej ręce. Taki to ma luz, tylko ja go widzę więc może sobie robić co chce. A mnie aż rozpiera ochota, by rzucić w niego zeszytem, jednak byłoby to co najmniej dziwne, dlatego też z trudem się opieram, ale muszę przyznać, że korci, oj korci.

Na dodatek zauważyłam, że już od początku lekcji ktoś przewierca mnie spojrzeniem. Nie wiem kto to, ani co takiego do mnie ma, ale najprawdopodobniej jest tchórzem, bo zamiast stanąć przede mną twarzą w twarz woli mi wywiercać spojrzeniem dziurę w karku.

Upewniam się, że nasza „urocza” nauczycielka jest zajęta gnębieniem jakieś Bogu ducha winnego ucznia przy tablicy i odwracam się do Iris, bo tak bowiem rudowłosa ma na imię.

-Widziałam plakatu na korytarzu, nie wiesz może czy ta Raven Hill miała jakichś wrogów?-pytam. No właśnie kogo tak bardzo tak bardzo wkurzyłam, że robi takie coś. Niebieskooka patrzy na mnie jakbym się z choinki urwała, ale przypomina sobie, że jestem nowa. Mruga i wzdycha cicho po chwili.

-Gdyby z nikim nie miała na pieńku nie byłaby sobą. Praktycznie nie było dnia, w którym z kimś nie zadarła- Chce coś jeszcze powiedzieć, lecz Proteza (nasza „kochana” matematyczka) gwałtownie odwraca się na pięcie, z mordem wyglądającym z oczu ukrytych za okularami jak denka od butelek, wygląda jakby groziła nam kredą trzymaną w dłoni.

-CISZA!!!- Drze mordę jak to ma w zwyczaju tak głośno, że wszyscy podskakujemy na krzesłach, a nagle obudzony Ken leci z krzesłem do tyłu z hukiem. Mam ochotę wybuchnąć śmiechem widząc jego minę! Wzrok wszystkich kieruje się na krzesło, które przecież według ich mniemania przewróciło się samo z siebie, nikt nie widzi skrzydlaka masującego guza na łbie. Uśmiecham się półgębkiem i odwracam wzrok z powrotem do tablicy zapisanej masą zadań i przykładów jakie przyjdzie mi w domu rozwiązać. Pięknie, no po prostu hip hip hura! O niczym tak bardzo nie marzyłam…

Gdy wychodzę na korytarz staję z boku i wyjmuję z kieszeni nieco zmasakrowany plan lekcji. Ludzie przechodzą koło mnie i w końcu zostaję prawie całkowicie sama.

Już zastanawiam się, w którą stronę mam się udać by dostać się do danego skrzydła gdy ktoś chwyta mnie mocno za ramię. Myślę, że to pewnie skrzydlak, dlatego nawet nie odwracając spojrzenie od planu syczę dobitnie:

-Puszczaj, gnomie.

-Że CO??? Jak śmiesz tak do mnie mówić!!!- Piskliwy sopran rozrywa moje uszy na strzępy. Gwałtownie się odwracam, a mój wyraz twarzy musi być co najmniej głupawy. Wysoka blondyna, która biorąc pod uwagę jej wypowiedź prawdopodobnie cierpi na kompleks wyższości i ma manię księżniczki przewierca mnie jadowitym spojrzeniem turkusowych oczu. Za nią jak dwa obronne najeżone psy stoją dwie dziewczyny. Szatynka i Azjatka. Patrzą na mnie jak na małego robala, którego mają ochotę rozdeptać. A stojący w pewnym oddaleniu od nas Kentin wydaje się odrobinę rozbawiony całą sytuacją.

No pięknie, pierwszy dzień w liceum, a już robię sobie wrogów. Jednak Irys miała rację, nie byłabym sobą gdybym nie miała z kimś na pieńku. Jednak nie będę się tłumaczyć i odszczekiwać swoich słów jak posłuszny piesek. Jeśli już mam z kimś zadrzeć, to na całego. Niech mnie przynajmniej popamięta.

-Mogę mówić co mi się żywnie podoba.-mówię z pełnym spokojem, bo wiem, że to wnerwia bardziej niż gdybym się na nią wydarła. Czerwienieje i już otwiera swoje okropnie jaskraworóżowe usta i chce coś wysyczeć, jednak nie daję jej dojść do słowa .- Mam powtórzyć jeszcze raz czy łaskawa królewna zabierze swoją nadobną dłoń z mojego ramienia.-  Mówię głosem przepełnionym sarkazmem i fałszywą słodyczą, co wnerwia je wszystkie trzy na raz.

-Uważaj nowa, grabisz sobie. Wierz mi lepiej ze mną nie zadzierać.-Cedzi przez zęby.- Masz się nie zbliżać do Kastiela i Nataniela jasne. Lepiej nie lekceważ moich słów, bo możesz kiepsko skończyć. –Mogłabym się popisać jakąś mega elokwentną ripostą, zacząć gadać, ze mam ją gdzieś i mogę się zadawać z kim chcę i kiedy chcę. Stawiam jednak na prostotę przekazu, aby jej mały móżdżek zrozumiał. Czyli patrzę na nią jak na głupią, kpiąco się uśmiecham i pokazuję jej środkowy palec. Oto co sądzę o niej i o tym co miała mi do powiedzenia. Nasza księżniczka chyba jednak nie przywykła do takich gestów i do tego, że ktoś jej odmawia, bo zaciska dłonie w pięści a jej łeb robi się czerwieńszy od buraka.

-Raven, uważaj!- słyszę głos skrzydlaka w chwili gdy pięść blondyny w zawrotnym tempie zbliża się do mojej twarzy. Już za późno, nie mam już na co uważać, szykuję się na przyjęcie ciosu. Z rozszerzonymi oczami patrzę na zbliżającą się ku mnie pięść i mam wrażenie, że czas zwolnił, aby następnie gwałtownie przyśpieszyć. W jednej chwili Kentin gwałtownie odciąga mnie do tyłu i osłania i w tym samym momencie czyjaś dłoń chwyta pięść dziewczyny.

-Zostaw ją.-syczy Kastiel.

Blondyna natychmiast czerwienieje, jej usta otwierają się w zdumieniu i wygląda trochę jak ryba nagle wyrzucona na brzeg. Wyrywa rękę i w raz ze świtą szybko opuszcza korytarz jakby ją osy goniły.

-Dzięki- szepczę do obu, jestem jeszcze w lekkim szoku. Byłam bardziej niż pewna, że mi się oberwie. Czerwonowłosy tylko patrzy na mnie tymi zimnymi oczami i wzrusza ramionami.

-Pomogłem ci tylko dlatego, że przypominasz mi kogoś, kto często pakował się w kłopoty.

Odwraca się i idzie w swoją stronę. Przewracam oczami.

-Jeszcze raz dzięki- mówię do skrzydlaka i kieruję się na zajęcia.

Kolejne lekcje spędzam bazgrząc coś na ostatniej stronie zeszytu. Niezbyt zwracam uwagę na gadanie nauczycielki i szepty uczniów. Całą moją uwagę pochłaniają bazgroły, którymi zapełniam z nudów stronę.

-Nie wiesz może dlaczego dzisiaj nie ma Lysa?- moich uszu dociera szept dziewczyny, która siedzi za mną. Wyrwała mnie z transu, przez co źle pociągnęłam linię i zniszczyłam misterny wzorek. Wzdycham. No cóż, prędzej czy później coś musiało mnie rozproszyć.

-No przecież dziś jest piąty. –słyszę odpowiedź Rozalii, która mówi to takim tonem jakby to było czymś oczywistym. Ich rozmowa w ogóle mnie nie obchodzi, nawet nie wiem kim jest ten „Lys”. Wzruszam lekko ramionami i powracam do bazgrolenia.

-Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?-pyta się skrzydlak patrząc na mnie z powątpiewaniem. Patrzy na mnie jakbym postradała rozum i może tak się stało, nie mam pojęcia. Podpieram się pod boki.

-Chcę wygrać zakład. Tego jestem pewna na sto procent. Dlatego muszę skończyć płakać nad rozlanym mlekiem, tylko wziąć się w garść. Nie mogę zmarnować nowego życia przez zamartwianie się nad starym.-Mówię to wszystko, choć to oczywiście nie zmienia faktu, że wciąż będę walczyć o odzyskanie wspomnień i choć częściowy powrót do niego, ale on tego nie musi wiedzieć. Niech bierze to za symbol pożegnania się z przeszłością. Ja po prostu muszę to zobaczyć. MUSZĘ inaczej całkowicie nie dotrze do mnie, że to wszystko jest prawdą.

Ken wzdycha i wznosi oczy ku niebu, a ja ze sztucznym, pewnym siebie uśmiechem przechodzę przez bramę miejskiego cmentarza. Naprawdę boję się jak diabli i jestem jednym wielkim kłębkiem nerwów, no bo kto by się nie denerwował! We wewnątrz dosłownie mnie skręca. Mijam równe rzędy nagrobków i z każdym kolejnym mijanym grobem tracę resztki determinacji i pewności siebie. Z każdym przeczytanym nazwiskiem i miniętym grobem coraz bardziej rośnie we mnie strach i mam ochotę zwiać stąd jak najszybciej zanim dojdę do tego jednego, tego, który chciałam zobaczyć. To chyba nie był najlepszy pomysł. Przekonać się o tym wszystkim na własne oczy, zobaczyć niezbity i jednoznaczny dowód, tego, że jestem martwa. Nie wie czy dam rady. Nie, ja wiem, nie dam rady. Moje nogi odmawiają mi posłuszeństwa i staję w miejscu nie mogąc się ruszyć. Chcę wracać, nie chcę tego oglądać. Nie chcę! Jednak oszalałam, decydując się na taki krok. Ewidentnie postradałam zmysły.

Próbuję patrzeć na coś innego niż granitowe i marmurowe nagrobki. Patrzę na śnieg dookoła, wirujące w powietrzu płatki śniegu. Na gołe gałęzie drzew poruszane wiatrem.

Biorę głęboki wdech i zaciskam dłonie w pięści. Zaszłam już tak daleko, nie mogę się ot tak poddać. Nie mogę! Jestem Raven Hill, dziewczyną która zawarła zakład z diabłem, wróciła z piekła łamiąc wszystkie zasady rządzące życiem i śmiercią. Jeśli teraz nie dam rady, będę wiedziała, że nie sprostam zadaniu, któremu się podjęłam. W dodatku ja się nie poddaję, ja walczę do samego końca!!! Choćbym miała przez tydzień beczeć w poduchę i żałować, to zobaczę ten durny grób. Będę silna. Dam radę, muszę dać radę!

Zbieram się w sobie i robię pierwszy krok, najpierw niepewny, potem brnę coraz dalej, aż do sektora samobójców. Tam znów dopadają mnie wątpliwości, jednak szybko się ich pozbywam. Udowodnię sobie, że nie jestem tchórzem, że dam radę.

Szukam wzrokiem mojego nazwiska na nagrobkach, jednak dostrzegam coś, a raczej kogoś. Niedaleko mnie jakiś chłopak kładzie kwiaty na dość świeżym grobie. Jest ubrany dość nietypowo. W długi płaszcz w stylu wiktoriańskim i… cylinder? Chyba tak się nazywało to nakrycie głowy, zresztą mniejsza o to. Chyba usłyszał moje kroki, bo odwraca głowę w moją stronę. Patrzy na mnie, a ja nie mogę oderwać wzroku od jego oczu. Jednego złotego, a drugiego szmaragdowego.

Zamieram pod spojrzeniem tych niesamowitych różnobarwnych tęczówek.

Wiem, że rozdział nudny i niewiele wnoszący do fabuły... ale nie miałam weny i ostatnio trochę krucho u mnie z czasem. Ale się poprawię, obiecuję.