Prolog

Jak to jest być martwym? Nastoletnia Raven Hill przekonuje się o tym na własnej skórze. Zapewne zapytanie się czy widziała tunel ze światełkiem na końcu, zastępy aniołów itp. Nie, gdy odzyskała świadomość okazało się, że siedzi sobie na niewygodnym krześle przed jakimś mężczyzną w okularach stukającym długopisem o biurko, który ze spokojem oznajmia jej, że oblała. Ale jak to oblała, co oblała?-zapytacie. Wyobraźcie sobie, moi mili, że życie jest testem i jakiś elegancik w garniturku siedzący na dupie w miękkim fotelu obserwuje przez magiczne zwierciadło poczynania ludzkości. Wyobraźcie sobie, że każdy z nas ma takiego własnego, prywatnego egzaminatora, który w zeszyciku zapisuje wszystkie (w większości negatywne) uwagi odnośnie naszego żywota. Jeśli nagan mamy zbyt dużo( oczywiście jeśli waga tych nagan nie jest zbyt duża), za mocno odbiegliśmy od naszego przeznaczenia (czyt. skończyliśmy o wiele, wiele gorzej niż mieliśmy) lub popełniliśmy samobójstwo jesteśmy mordercami itp. natychmiastowo ten test oblewamy. Jeśli chodzi o wariant pierwszy z łatwością załapiesz się na „poprawkę” czyli już po śmierci „odpracowanie swoich najgorszych uczynków”( choć zwykła szczera skrucha wystarczy, egzaminatorzy jak to egzaminatorzy po prostu lubią straszyć), druga opcja „długa odsiadka w kozie” czyli czyśćcu plus pośmiertne prace społeczne. Myśleliście, że anioły stróże, to prawdziwe anioły? Z aureolką, skrzydełkami i harfą? No to się mylicie, to dusze tych co oblali, które starają się pomóc innym w nie oblaniu. Jeśli jednak to wariant trzeci nie ma bata na poprawki.  

Raven jako samobójczyni zostaje więc skazana na piekło. Pewnie zgodziłaby się z wyrokiem i „wszystko byłoby okej” na ile okej jest bycie niewolnikiem bitym batem po plecach harującym fizycznie przy budowie kolejnych zakamarków piekieł gdyby nie fakt iż nie pamięta jak dokonała swojego żywota, jej samobójstwa biegli anielscy  dokładnie nie stwierdzili, a ona sama upiera się przy tym, że CHCIAŁA żyć. Dziewczyna wykorzystuje to, że diabeł, który pilnował jej roboty lubi wypić (dużo wypić) i jest zagorzałym hazardzistą. Wykorzystuje oba te fakty i gdy ten jest bardzo pijany proponuje mu pewien zakład. Jeśli wróci do świata żywych i udowodni swoją niewinność będzie mogła dalej żyć, jeśli jej się nie uda wraca do piekieł jako zabawka dla czartów, biesów i demonów (wierzcie mi nie ma gorszego losu). To była gra o najwyższą stawkę.

Każdy zakład w zaświatach jest wiążący. Tak czy aniołowie chcą czy nie chcą muszą wysłać Raven do świata ludzi. Trafia tam do czasu kilka miesięcy po swojej śmierci, do tego samego miasta, do tego samego liceum. Z nową tożsamością, wyglądem i wnerwiającym anielskim opiekunem dyszącym jej nad karkiem, którego tylko ona może zobaczyć. Jednak w każdym zakładzie z diabłem jest pewien haczyk. Raven traci pamięć odnoście swojego poprzedniego życia i każdy moment przed jej śmiercią znika całkowicie. I pod żadnym pozorem nie może zdradzić swojej prawdziwej tożsamości, bo automatycznie wraca do piekieł. Lecz sytuacja dodatkowo się komplikuje gdy fragmenty wspomnień Raven zaczynają stopniowo do niej wracać…

Jak dziewczyna poradzi sobie wśród starych znajomych, którzy zostali wymazani z jej życiorysu? Czy wygra zakład?

Dostanie nowe życie? A może zatęskni za starym tak bardzo, że złamie zasady?

Przekonajcie się.

***

Pragnę tylko zaznaczyć, że posty będą pojawiać się mniej więcej raz w tygodniu i może z opisu nie wynika, ale to opowiadanie to fanfiction gry "Słodki flirt" w takiej fantastycznej lekko mrocznej wersji, ale oczywiście nie zabraknie też humoru. Zapraszam wszystkich :)